|
1. |
|
|
|
|
Περπατώντας στα τσιμεντένια σοκάκια,
τα όνειρά μου κάπου ψάχνω να βρω
Κυκλοφορώντας μες ένα πλήθος αγνώστων
μόνο εκείνα έχω για να πιαστώ
Και για πυξίδα έχω ένα πείσμα
που όλο φουντώνει όσο περνάει ο καιρός
Κι η δύναμή μου είν' η ζωή μου
και αυτή η φωτιά που καίει και σας τραγουδώ
Κι όλα γύρω μου θυμίζουν ξένο τόπο να με σέρνει,
από 'δω κι από 'κει
Το μυαλό μου ζει σε παραμύθια σε λάθος αιώνα
και σε μια κακή εποχή
Σβήνεσαι μέσα στο πλήθος...
την ψυχή σου ψάξε τώρα να βρεις...
Κράτα την πριν να την χάσεις....
κάνε το τώρα που ίσως να είναι νωρίς...
Χάθηκα και εγώ πιο κάτω
μα τη σωστή θα βρω την διαδρομή
Είμαι ένας ξένος μέσα στους ξένους....
μα ανάμεσά μας πώς ουρλιάζει η σιωπή.
|
|
2. |
|
|
|
|
Σκεπάζουνε σειρήνες του ανθρώπου τη σιγή
Και φουντώνουνε οι φλόγες ξεθυμαίνοντας οργή
Ξεχαστήκαν και με σφαίρες παίζουν πάλι οι τρελοί
Πως με θάνατο προσεύχονται ειρήνη να φανεί
Όσο αίμα και να πέσει...Ιστορία κι αν γραφτεί...
Πάλι ο χρόνος θα κυλήσει...πάλι αυτή θα ξεχαστεί....
Όπως και τώρα....
Το παιχνίδι ποιός ορίζει και γυρίζει στην αρχή?
Ποιοί πετάνε μες τις φλόγες μια γενιά για να καεί?
Όπως και τώρα...
Η εποχή που ζω θυμίζει του πολέμου την μορφή
Βλέπω φως μες την πυρά να το καίνε σαν χαρτί
Κάπου εδώ, αλλά κι αλλού, κάποιοι το 'χουν ξαναδεί
Όσες Τροίες και να πέσουν, η Ελένη θ' αρπαγεί
|
|
3. |
|
|
|
|
Δως μου πνοή, δως μου ελπίδα
Στον ουρανό μια ηλιαχτίδα
Θα ‘μαι εδώ, θα περιμένω
Όσο θα ζω θα σε προσμένω
Μία πνοή και μία σκέψη
Είν’ η ζωή που χω διαλέξει
Δρόμος μακρύς μα έχω επιλέξει
Και τον περνώ με μιά σου λέξη
Ψάχνω στο φως…
Μα δεν σε βρήκα…
Μόνος, τυφλός στην καταιγίδα
Πιά δεν μπορεί να με φοβίσει
Μα ένα γιατί με τριγυρίζει
Κάπου κοιτώ πίσω τον χρόνο
Αναζητώ μέσα στον πόνο
Όνειρα που τα είχα κρύψει
Που με μια ματιά μου είχες χαρίσει
|
|
4. |
|
|
|
|
Κι αν όλα χάθηκαν ξανά
Κι αν τελειώσαν έτσι απλά
Κι αν θα μείνω οριστικά
Μία άδεια αγκαλιά
Κι αν όλα τέλειωσαν για μας
Κι αν τον δρόμο σου τραβάς
Φύγε τώρα μην αργείς
Τίποτα μη θυμηθείς
Μια ελπίδα ζητάς
Μία αγκαλιά να πας
Μα εμένα θα βρείς
Στους ρυθμούς της βροχής
Κι αν όλα έσβησαν για μας
Κι αν μείναν όλα σκοτεινά
Κι αν πετάς οριστικά
Τα όνειρά σου στη φωτιά
Κι αν όλα έσβησαν για μας
Ούτε δάκρυ μη κρατάς
Φύγε τώρα μην αργείς
Τίποτα μη θυμηθείς
Μια ελπίδα ζητάς
Μία αγκαλιά να πας
Μα εμένα θα βρείς
Στους ρυθμούς της βροχής
|
|
5. |
|
|
|
|
Ολοχρονίς πολέμησα σε αυτό το μετερίζι
Ματώθηκα, πληγώθηκα μα πάντα στέκω ορθός
Γύρω μου χάος άμετρο κι η θάλασσα να αφρίζει
Όνειρο νύχτας η στεριά και πουθενά ένα φως
Ολοχρονίς πολέμησα με μέτωπο στον ήλιο
Με γόνατο απροσκύνητο με βλέμμα καθαρό
Μπρος στη ματιά το ιδανικό να στέκει σαν αντήλιο
Δεν πέρασε δεν χάθηκε μαζί με τον καιρό
Το νιώθω μες το είναι μου κυκλοφορεί στο αίμα
Σε μονοπάτια δύσβατα περνάμε οι δυό μαζί
Όλα είναι αλήθεια πάνω μας, ανύπαρκτο το ψέμα
Κι αν φύγω κάποτες εγώ το ιδανικό θα ζεί
|
|
6. |
|
|
|
|
Ανάβω ένα σπίρτο, έλα κάθισε εδώ
Πριν τις μνήμες μας μαζέψουμε, φτιάχνω φως για να σε δω
Σε κοιτώ λες κι είναι ψέμα, δες πως φτάσαμε ως εδώ
Ένα σπίτι δίχως ρεύμα, ένα μέλλον αδειανό
Ώσπου το κρύο μας παγώσει, μέσα εδώ στα σκοτεινά
Το κερί όταν θα λιώσει....Όταν σβήσει η φωτιά....
Έλα, κάθισε κοντά μου, σαν την πρώτη την φορά
Σαν σε 'κείνο το παγκάκι, που βάλαμε μαζί φωτιά...
Έλα, κάθισε κοντάμου, έλα πάρε με αγκαλιά
Τούτη η γη δεν μας χωράει, αύριο θα 'μαστε μακρυά
Ώσπου το κρύο μας παγώσει, μέσα εδώ στα σκοτεινά
Το κερί όταν θα λιώσει....Όταν σβήσει η φωτιά....
Και ποτέ να μην ξεχάσεις, αυτό το σπίτι, το χλωμό
Κάποτε δεν έμοιαζε έτσι, μας προδώσαν και τους δυό...
|
|
7. |
|
|
|
|
Τα παιδιά που μες τον δρόμο γυρνάνε
Σαν πουλιά περήφανα πως πετάνε
Την ζωή στα χέρια τους την κρατάνε
Ποτέ δεν πάψανε να χαμογελάνε
Τα παιδιά που μες τον δρόμο αλητεύουν
Που όσο περνάν τα χρόνια και λιγοστεύουν
Την κρυμμένη αγάπη που σαν κλέφτες ληστεύουν
Το άγριο μέλλον του κόσμου αυτά τιθασεύουν
Τα παιδιά που μες τον δρόμο γυρνάνε
Τη σιωπή του κόσμου μόνο αυτά σπάνε
Τα όνειρά τους πουθενά δεν πουλάνε
Μοναχά φτερά ν' ανοίξουν ζητάνε
Τα παιδιά που μες τον δρόμο γυρνάνε
Μοναξιά έχουν δεί γιαυτό δεν πονάνε
Μες 'τα μάτια τους φωτιές που ανάβουν
Κι ότι θ' αλλάξει..αυτά θα τ' αλλάξουν
|
|
8. |
|
|
|
|
Μες τη σιγή της μοναξιάς σου
Μία αυγή θα 'ρθω κοντά σου
Γιατί εκεί όλα είναι δύσκολα
Κανείς δεν ξέρει την ερημιά σου
Μα σαν θα 'ρθείς,δεν θα με βρεις
Όλα είναι αλλιώς και θα χαθείς
Δρόμοι παράξενοι, του πουθενά
Άδειες πλατείες, σαν λησμονιά...
Και οι άνθρωποι δεν μιλούν
Και τα μάτια στα μάτια δεν κοιτούν
Όπως και πριν να έρθεις να με βρεις
Γιατί ο κόσμος άλλαξε νωρίς
Μες την σιωπή θα 'ρθω κοντά σου
Να μη με νιώθεις μακρυά σου
και στο όνειρό σου θα 'ρθω μια Κυριακή
Όλα να αρχίσουνε ξανά απ' την αρχή
Μα σαν θα 'ρθείς,δεν θα με βρεις
Όλα είναι αλλιώς...και θα χαθείς...
Χίλια αστέρια που σβήσανε νωρίς..
Είναι σκοτάδι και θα χαθείς...
|
|
9. |
|
|
|
|
Σε μια παλιά φωτογραφία έριξα απόψε μια ματιά
Για να νιώσω...ή αν θυμάμαι πως ήταν όλα μια φορά
Σε μια μικρή φωτογραφία έριξα φως μες τη σκιά
Μα η φιγούρα στο καθρέφτη κάτι άλλο είναι πιά...
Και ποιός ρωτάει που να 'χει πάει αυτή του ανέμου η δροσιά
Και 'κείνη η λαμπερή βροχούλα που μόνο χώμα ρίχνει πια
Που μόνο χώμα ρίχνει πια
Σαν ο καιρός αλλάζει μην ξεχνάς
Εκείνο το χαμόγελό σου να φοράς
ότι έχει φύγει να κρατάς
Κι ότι έχει μείνει να αγαπάς
Άνοιξα το παράθυρό μου να δω τα σύννεφα ψηλά
Και λίγο πριν να ρίξει μπόρα, ψυθίρισα στην μοναξιά
Είσαι καλή...μαζί μου μένεις...σε νιώθω πάντα εδώ κοντά...
Μα πες μου τι είναι αυτό που κάνεις κι όλα τα παίρνεις μακρυά...
"Δεν είμαι εγώ....είναι ο χρόνος...που τη ζωή σου σου σκορπά...
Και 'συ που δεν καταλαβαίνεις όλο αφήνεις και περνά...
και σιωπηλά....Αυτός περνά...."
Σαν ο καιρός αλλάζει μην ξεχνάς
Εκείνο το χαμόγελό σου να φοράς
ότι έχει φύγει να κρατάς
Κι ότι έχει μείνει να αγαπάς
|
